Samen maar toch alleen..

De medische molen is niet iets wat je er zomaar even bij doet. Het neemt je leven op de één of andere manier over of eigenlijk het wordt het je leven. Iets wat je van te voren vaak onderschat, laat staan door je omgeving. Je schaamt je voor deze wereld waardoor je liever zwijgt dan praat..

De allereerste keer dat ik te horen kreeg dat dit mijn pad is, een pad die ik samen met 'Moffel' wil bewandelen staat vers in mijn geheugen gegrift. Al een jaar geleden maar het lijkt nog zo vers. De woorden, de datum, het tijdstip en de ruimte ik zal het nooit vergeten. Tot mijn verbazing was ik op dat moment niet verdrietig. Ik wist dat er iets mis was en hoe gek het ook klinkt, ik was blij dat het werd bevestigd en ik eindelijk een antwoord kreeg. Met het zetten van de eerste stappen had ik zoveel hoop en zoveel vertrouwen in de medische wereld en zo stapte ik vol goede moed ook mijn wereld in.

Het is een wereld van plannen, van véél ziekenhuisbezoeken maar er is een kans dat je zwanger word. Wie weet wel de eerste keer en meteen begon ik te rekenen wanneer ik dan uitgerekend zou zijn. De eerste keer dat het mis ging was niet leuk, raar en nieuw maar tegelijkertijd hadden we nog zoveel hoop en nog zoveel kansen. Geen paniek en geen zorgen! We gingen verder en net als elk stel dat probeerd om zwanger te worden is het spannend. Tot de tijd verstrijkt en elke poging lijkt te mislukken. De mislukte pogingen streep je door en het einde lijkt steeds meer inzicht te komen.

Van te voren heb ik mij voorgenomen om niet te veranderen en vooral niet te stoppen met leven. Ik ben ook niet gestopt met leven maar ik merk wel dat dit mijn leven is. Het heeft mijn 'vorige' leven overgenomen. Je begint, het eindigt en je begint weer opnieuw. Ik schrijf het groot in mijn agenda, reken alles precies uit en al het andere wordt er omheen gepland.  Je beland in een achtbaan vol emoties, die je steeds meer in je greep te lijken hebben. Er z'n dagen dat ik mij eenzaam voel, zo onbegrepen. Het heeft mij veranderd als persoon, het heeft onze relatie veranderd. Ik kijk zelfs anders naar mijn lichaam, het voelt of ik in de steek ben gelaten door mijn lichaam, door mijn eigen ik.

Mijn lieve 'Moffel' die zo hard z'n best doet om mij en alle bijbehorende hormonen en emoties te begrijpen. Ook hij heeft verdriet, ons verdriet en z'n eigen verdriet. Toch is het zo anders voor een man. Hij kan veel beter de knop omzetten, terwijl ik steeds weer de pijn kan voelen. Ik onderga de behandelingen, loop in en uit het ziekenhuis en word geconfronteerd als het weer is mis gegaan. Ik beleef het zo intens, zo emotioneel. Je relatie moet ijzersterk zijn om je staande in deze wereld te houden.

De omgeving die er vrijwel niets van lijkt te begrijpen, blijven zeggen dat het wel goed komt. Het maakt mij boos en het zorgt er voor dat ik mij nog vaker alleen voel. Het is niet niks, deze hele wereld. Je leeft als een zwangere vrouw, zonder zwanger te zijn en zonder te weten of je het voor iets of niets doet. Elke maand beseffen en het afstrepen van een poging valt steeds zwaarder. Wie geeft mij de garantie dat het goed komt? Woorden die geen troost bieden, niets zeggende woorden voor mij! Ik hoop het met héél mijn hart maar ik weet dat hoeveel wij er ook voor doen, hoe we er ook voor vechten en hoe groot onze wens ook is het zegt niets. Het doet zeer om te beseffen dat deze wereld vaak wordt onderschat want ik weet nu dat je alle steun kunt gebruiken.

Ik weet al een aantal dagen dat onze zevende poging ook aan het mislukken is. Toch wilde ik het niet herkennen, laat staan hardop uitspreken. Ik heb het dan ook stil gehouden. Ik bleef hoop houden, een héél klein beetje. Wat was ik blij dat het bloedverlies stopte maar wat deed het zeer als het weer begon. Paniek! Nu weet ik dat er geen hoop meer is, ook al is het nog niet echt doorgebroken. Weg hoop, hallo verdriet!

Het lijkt of deze poging alle hoop heeft meegenomen. Nog twee pogingen te gaan maar waarschijnlijk zonder hoop. Ik wil het afmaken, moet het afmaken en tuurlijk hopen we.. De afspraak over anderhalve maand staat vast. Een evaluatiegesprek over de IUI behandelingen die dan zijn afgelopen maar vooral wat nu? Het maakt mij bang. Ik zie er tegenop ook al weet ik dat nieuwe behandelingen, nieuwe kansen en nieuwe hoop met zich mee zullen brengen.

Mijn hart huilt, mijn moederhart. Omringd door mensen maar toch alleen..

Liefs Piertje